Beatum, inquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Duo Reges: constructio interrete. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Non igitur bene.: Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.
A mene tu?: Prave, nequiter, turpiter cenabat;
Bork: Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?
Bork: Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.
Idem adhuc;: Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis.
Quis negat?: Quis istud possit, inquit, negare?
Confecta res esset.: Age, inquies, ista parva sunt.

Ad summam ea, quae Zeno aestimanda et sumenda et apta naturae esse dixit, eadem illi bona appellant, vitam autem beatam illi eam, quae constaret ex iis rebus, quas dixi, aut plurimis aut gravissimis.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?
Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;
Quae ista amicitia est?

Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.
An eiusdem modi?
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;
Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille
quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per
se sit tantum inchoata.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam
sententiam.

Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ratio quidem vestra sic cogit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Summus dolor plures dies manere non potest? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Id est enim, de quo quaerimus. Idem adhuc;